تقدیم به ستاره

                                  

 به سراغ من اگر می آیید،

 پشت هیچستانم.

 پشت هیچستان جایی است.

 پشت هیچستان رگ های هوا ، پر قاصد هایی است

 که خبر می آرند ، از گل واشده دورترین بوته خاک.

 روی شن ها هم ، نقش های سم اسبان سواران ظریفی است

 که صبح

 به سر تپه معراج شقایق رفتند.

 پشت هیچستان ، چتر خواهش باز است:

 تا نسیم عطشی در بن برگ بدود،

 زنگ باران به صدا می آید.

 آدم اینجا تنهاست

 و در این تنهایی ، سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است.

 به سراغ من اگر می آیید،

 نرم و آهسته بیایید ، مبادا که ترک بردارد

 چینی نازک تنهایی من.